2299/2023 Aπόφαση του Έκτου Τμήματος σε Συμβούλιο (άρθρο 91 του ν.4700/2020)

Περικοπές των νόμων α)  4002/2011 (άρθρο 2 παρ. 14), β)  4051/2012 (άρθρο 1 παρ. 1), γ) 4093/2012 (άρθρο πρώτο παρ. Γ. Γ1 εδ. 31 και 32) σε συνδυασμό με τον άρθρο 86 του ν.4307/2014 και δ) 4093/2012 (άρθρο πρώτο παρ. Β. Β.3), για το χρονικό διάστημα από 1.1.2014 έως 31.12.2016. Επί του κεφαλαίου της αγωγής που αφορά το αίτημα αποζημίωσης, κατ΄ άρθρον 105 ΕισΝΑΚ, λόγω της μειωτικής αναπροσαρμογής της συντάξεως του ενάγοντος με βάση το άρθρο πρώτο παράγραφος Γ. Γ1 του ν.4093/2012 το Δικαστήριο κρίνει ότι σε κάθε περίπτωση, μέρος των απωλειών που είχαν επέλθει στις συντάξιμες αποδοχές του με τον ν. 4093/2012 έχει ήδη ικανοποιηθεί με τις διατάξεις των παρ. 1 και 3 του άρθρου 86 του ν. 4307/2014 και την κατ’ εξουσιοδότηση αυτών εκδοθείσα ΚΥΑ οικ2/88371/ΔΕΠ/17.11.2014, ενώ, περαιτέρω, κατά τα γενόμενα δεκτά από την Ολομέλεια του Δικαστηρίου, οι διατάξεις του άρθρου 86 του ανωτέρω νόμου, με τις οποίες αφενός καταργήθηκαν αναδρομικώς οι διατάξεις του άρθρου πρώτου παρ. Γ. Γ1 του ν.4093/2012, αφετέρου επανακαθορίσθηκαν οι βασικοί μισθοί και κατ΄ επέκταση οι συντάξιμες αποδοχές των στρατιωτικών, δεν παραβιάζουν τις συνταγματικές διατάξεις με τις οποίες προστατεύεται το δικαίωμα στη σύνταξη των στρατιωτικών συνταξιούχων, ούτε άλλες υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις. Επομένως, δεν συντρέχει παράνομη πράξη του Ελληνικού Δημοσίου που να δημιουργεί δικαίωμα αποζημίωσης του ενάγοντος, κατ΄ άρθρον 105 ΕισΝΑΚ. Β. Επί των λοιπών κεφαλαίων της αγωγής: α) οι επίδικες περικοπές στη σύνταξη του ενάγοντος δυνάμει των διατάξεων του νόμου 4051/2012 (άρθρο 1 παρ. 1) είναι νόμιμες, χωρίς τούτο να αντίκειται σε συνταγματικής ή υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις. β) Η αξίωση, τόσο ως προς το κεφάλαιο όσο και ως προς τους τόκους επιδικίας, από την παρακράτηση που προβλέπεται στις διατάξεις του άρθρου πρώτου παρ. Β. Β3 του ν.4093/2012, κατά το μέρος που αφορά το χρονικό διάστημα από 11.6.2015 έως 11.5.2016 έχει αποσβεσθεί λόγω του άρθρου 33 του ν. 4734/2020, γ) για το από 12.5.2016 και εντεύθεν χρονικό διάστημα δεν υφίσταται αξίωση του ενάγοντος από την ανωτέρω παρακράτηση.  Απομένουν οι αξιώσεις του ενάγοντος που αφορούν τις παρακρατήσεις επί της κύριας συντάξεώς του δυνάμει των διατάξεων των νόμων α)  4002/2011 (άρθρο 2 παρ. 14)  για το χρονικό διάστημα έως 31.12.2006 και, β) 4093/2012 (άρθρο πρώτο παρ. Β. Β.3) για το χρονικό διάστημα έως 10.6.2015, η επιβολή των οποίων, ανεξάρτητα από τους επιμέρους ισχυρισμούς του ενάγοντος, είναι μη νόμιμη. Δέχεται εν μέρει την αγωγή.